Het Hadj seizoen komt eraan en ik word weer herinnerd aan de wonderen van Zam zam water. Laten we terug gaan naar waar het allemaal begon. In 1971 schreef een Egyptische dokter een brief gericht aan de Europese pers, waarin stond dat Zam zam water niet geschikt was om gedronken te worden..

Ik dacht meteen dat dit een vooroordeel was tegen Moslims en dat, aangezien zijn uitspraak gebaseerd was op de veronderstelling dat de Ka'bah een ondiepe ligging had (onder zeeniveau) en in het midden van de gelegen was, het afvalwater dat verzameld werd door het riool van de stad in de bron terechtkwam waar het water zich bevond.

Gelukkigerwijs kreeg de koning Faisal het nieuws te horen, hij werd extreem boos en besloot om de onwaarheid aan te tonen van de provocerende uitspraak van de Egyptische dokter. Hij gaf per direct opdracht aan het Ministerie van Landbouw en Watervoorziening om het te onderzoeken en monsters Zam zam water naar Europese laboratoria te sturen om daar de drinkbaarheid van het water te onderzoeken. Het ministerie gaf toen opdracht aan de Elektriciteit- en Onthoudingsraffinaderij van Jeddah om deze taak uit te voeren. Hier werkte ik als een onthoudingsingenieur (chemisch ingenieur die drinkbaar water uit zeewater produceert.) Ik was uitgekozen om deze opdracht uit te voeren. Ik herinner me dat ik in deze fase nog geen idee had, hoe de bron, die het water bevatte, er uit zag. Er werd een man aangesteld die mij op iedere gewenste en benodigde manier moest helpen. Toen we de bron bereikte, was het moeilijk voor mij om te geloven dat een waterpoel, eerder een klein vijver van ongeveer 5.4 bij 4.2 meter, de bron was die ieder jaar miljoenen liters water leverde aan de pelgrims, vanaf het moment dat het ontstond vele, vele eeuwen geleden in het tijdperk van Ibrahim (vrede zij met hem.) Ik begon mijn onderzoek en nam de dimensies van de bron. Ik vroeg de man om me de diepte van de bron te laten zien.

Als eerste nam hij een douche en daalde toen af in het water. Toen strekte hij zijn lichaam. Ik zag dat het waterpeil net boven zijn schouders kwam. Zijn lengte was ongeveer 1.7 meter. Hij begon zich toen van de ene hoek van de bron naar de andere te begeven (de hele tijd staand, aangezien het voor hem niet was toegestaan om zijn hoofd in het water onder te dompelen), zoekend naar een inham of pijpleiding, binnen in de bron, van waar het water naar binnen kon stromen. Desalniettemin melde de man mij dat hij geen enkele inham of pijpleiding binnen in de bron kon vinden. Ik kreeg een ander idee.

Het water kon in een hoog tempo worden onttrokken aan de bron met behulp van een grote pomp, die bij de bron was ge?nstalleerd om het Zam zam water naar wateropslagtanks te pompen. Op deze manier zou het waterpeil zakken, waardoor we in staat zouden zijn om het punt waar het water naar binnenkwam te ontdekken. Verrassenderwijs was er geen verandering waar te nemen tijdens het pompen, maar ik wist dat dit de enige methode was waarmee we de ingang van het water tot de bron konden vinden. Dus besloot ik het proces te herhalen. Maar deze keer droeg ik de man op om stil te blijven staan op een plek en zorgvuldig te observeren of er iets ongebruikelijks gebeurde binnen in de bron. Na een tijdje hief hij plotseling zijn handen en schreeuwde, "Alhamdoelillah! Ik heb het gevonden. Het zand danst onder mijn voeten terwijl het water uit de bodem van de bron stroomt."

Vervolgens begaf hij zich tijdens het pompen door de hele bron en merkte dat hetzelfde verschijnsel overal voorkwam in de bron. Feitelijk was de stroom van het water dat de bron inging op ieder punt gelijk, waardoor het waterpeil stabiel bleef. Toen ik klaar was met mijn observaties, nam ik de watermonsters mee die de Europese laboratoria zouden testen. Voordat ik bij de Ka'bah vertrok, vroeg ik de autoriteiten naar de andere bronnen in de buurt van Mekka.

Ik werd verteld dat deze bronnen merendeels droog waren. Toen ik op mijn kantoor in Jeddah arriveerde, rapporteerde ik mijn vindingen aan mijn baas. Hij luisterde met grote interesse, maar maakte een erg irrationele opmerking, namelijk dat de Zam zam bron inwendig in verbinding kon staan met de Rode Zee. Hoe was dit mogelijk wanneer Mekka op ongeveer 75 kilometer afstand lag van de zee en dat alle bronnen die voor de stad lagen over het algemeen droog lagen? Het resultaat van de watermonsters die getest waren door Europese laboratoria en de ene die wij analyseerden in ons eigen laboratorium waren vrijwel identiek aan elkaar. Het verschil tussen Zam zam water en ander water (water uit de stad) was de hoeveelheid calcium en magnesiumzouten. De hoeveelheid van deze waren lichtelijk hoger in Zam zam water. Dit is misschien de rede dat dit water de vermoeide pelgrims verkwikt, maar nog belangrijker, het water bevat fluoriden die een effectieve bacteri?le werking hebben. Daarnaast bewezen de opmerkingen van de Europese laboratoria dat het water weldegelijk geschikt was om te drinken.

Aldus werd bewezen dat de uitspraak van de Egyptische dokter vals was. Toen dit aan Koning Faisal werd gerapporteerd was hij erg blij en eiste hij dat deze tegenstrijdige feiten bekend werden gemaakt aan de Europese pers. Je zou kunnen zeggen dat het een zegen was dat dit onderzoek werd gehouden om de chemische compositie van water te onderzoeken. In feite, des te meer onderzoek wordt gedaan naar (de samenstelling van) het water, des te meer wonderen naar boven komen en je zal zelf zien dat je onvoorwaardelijk gaat geloven in de wonderen van dit water, die God als een geschenk aan de gelovigen heeft gegeven, die van heinde en ver naar het woestijnland komen voor de pelgrimtocht.

Laat me een aantal van de eigenschappen van Zam zam water opsommen:

Deze bron is nooit opgedroogd geweest. Maar heeft daarentegen altijd de behoefte aan water vervuld. Het heeft altijd dezelfde smaak en zout samenstelling gehad vanaf het moment dat het geschapen werd. Zijn drinkbaarheid is altijd wereldwijd erkend geweest, aangezien pelgrims (afkomstig uit alle delen van de wereld) ieder jaar de Ka'bah bezoeken voor Hadj en 'Oemrah, maar ze hebben er nooit over geklaagd. Daarentegen hebben ze altijd genoten van het water dat hen verfrist. De smaak van water is afhankelijk van de plaats waar het verkregen is.

De aantrekkingskracht van Zam zam water is altijd wereldwijd geweest. Dit water is nooit chemisch behandeld of is nooit vermengd met chloor, wat het geval is met water dat de steden in wordt gepompt. Biologische groei en vegetatie vinden over het algemeen in de meeste bronnen plaats. Dit maakt het water onsmakelijk, wat te danken is aan algengroei, deze veroorzaken smaak- en geurproblemen.

Maar in geval van Zam zam water is er nooit enig teken geweest van biologische groei. Eeuwen geleden zocht Hagar (moge Allah tevreden met haar zijn) wanhopig naar water in de heuvels van Safa en Marwa, om aan haar net geboren zoon Isma?l (vrede zij met hem) te geven. Terwijl ze van de ene plek naar de andere rende opzoek naar water, wreef haar kind met zijn voet over het zand. Er kwam een waterpoel tevoorschijn en door de genade van God vormde deze zichzelf in een bron, welke Zam zam werd genoemd.